Ρουφιανοδωσίλογα σκουληκια υπάρχουν παντου.Λευτερια στον Λευτέρη.

Τα γεγονότα τα ξέρουμε. Και τα μελλούμενα επίσης. Αλλα αυτό που μένει δεν είναι ούτε τα κρατητήρια, ούτε τα δικαστήρια, ούτε οι ποινές και τα πρόστιμα. Αυτό που μένει είναι η πικρία.

Όταν σκέφτεσαι τα τελευταία χρόνια, και μετα τις τελευταίες μέρες, σε πιάνει ένας κόμπος στον λαιμό. Όλες αυτές τις Κυριακές στην κερκίδα, με πυρσούς και καπνογόνα, με κρύα, χιόνια και βροχές, με φωνές κλειστές για μέρες, με συνοπαδούς μιας αγωνιστικής ή και μιας ζωής, με συνθήματα, με χαβαλέ, με γέλιο, με πόρωση... Να είμαστε εκεί στις ήττες, στις εξάρες, τελευταίοι στην Γ' και να τραγουδάμε όταν όλοι οι άλλοι μόνο βρίζουν. Να είμαστε εκεί και στους θριάμβους, στα πανηγύρια, στα μεθύσια, στην άνοδο στην Β'. Να είμαστε εκεί- οι μόνοι που ήταν εκεί- όταν η Θύελλα διαλυόταν και με κατάληψη στα γραφεία της ομάδας καλοκαιριάτικα να την σώζουμε.

Κάθε βδομάδα να συζητάμε για την Κυριακή και κάθε καλοκαίρι για τον Σεπτέμβρη. Ξεκινήσαμε 5 φίλοι και φτάσαμε στους 100άδες οπαδούς. Κάναμε μια άσημη ομάδα του Γ'τοπικού γνωστή σ'ολη την ελλάδα. Και τώρα ένας απο μας κινδυνεύει. Με απόφαση της Διοίκησης. Με ρουφιανιλίκι από "ανθρώπους" της ομάδας μας. Ποιας ομάδας μας...; Θέλουνε να μας διώξουν, να αποστειρώσουν την Θύελλα. Και καταφεύγουν στα πιο σάπια μέσα, στην κρατική εξουσία, στην φυλάκιση.

Η ρήξη υπάρχει εδώ και μήνες, αλλά μέναμε αδρανείς. Τώρα έχουμε τις πρώτες απώλειες. Δεν θα το αφήσουμε αναπάντητο. Δεν γίνεται.

η απάντησή μας- η ανατριχίλα στον σβέρκο τους

ΘΥΕΛΛΟΠΑΤΕΡΕΣ ΚΑΙ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ

ΒΙΑΖΟΥΝ ΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ